20200626 Volwassen feestje

Het doet altijd deugd om in een heel sociale buurt wonen. Zo werd er gisteravond, een warme donderdagavond in juni, een feestje op poten gezet voor de volwassenen van de buurt. Mooi in het midden van het plein waar we wonen. Reuzegezellig, zo klonk het toch. Hartelijk gebabbel, afgewisseld met af en toe een vrolijk lachsalvo. Tot half een ’s nachts.

We leren onze kinderen om rekening te houden met de anderen. Niet enkel op milieuvlak, maar ook meer algemeen op sociaal vlak. Als zij muziek oefenen, moeten ze daar anderen niet mee storen, want niet iedereen hoort daarom graag de muziek die zij op dat moment aan het inoefenen zijn, of misschien horen ze die wel graag, maar dan misschien niet net op dat moment. Dat zijn levenslessen die wij belangrijk vinden. Denk ook eens aan de anderen. Misschien vind de andere het niet fijn wat jij nu wel fijn vindt.

Zo’n buurtfeestje is ook een goede levensles voor onze kinderen. Het is niet omdat onze kinderen willen slapen, dat ze daarom de buren hun feestje moeten verstoren met hun gezeur. Hebben ze vroeger wel nog gedaan, maar dan werden ze vlakaf “INTOLERANT!” genoemd. Dus leren onze kinderen dat ze beter hun bek houden, en hun slaap laten verstoren. Ja, de volgende dag is hun humeur niet te pruimen (en het onze ook niet, eerlijk gezegd), maar dat heet “rekening houden met de verlangens van de anderen”.

De anderen hebben het recht om te feesten en onze slaap te verstoren. We kunnen toch niks hebben tegen zo’n activiteiten die de buurtcohesie versterken? De tweede dag na dat feestje zijn ze die ene slechte nacht meestal wel te boven gekomen hoor; meestal toch. Soms dragen ze het wat langer mee, onze kinderen zijn nogal gevoelig aan een gezonde routine en zijn wat rap van slag als deze doorbroken wordt. Maar dat moeten onze kinderen leren: in een democratie is het vaak de luidste groep die het voor het zeggen heeft.

Het is goed dat onze buurt niet zo kleinzerig is als de binnenstad, waar we ook twee jaar gewoond hebben. Daar hangen overal plakkaatjes aan de ramen van Marianne, de Gentse mascotte met de krulspelden, die de boodschap “Bakkes toe! De buren slapen, ze zijn moe.” op een belerende manier tracht te verspreiden. Of zelfs net voorbij de Dampoort, aan de nieuwe locatie waar kunstenvormingsorganisatie Wisper soms tot laat ’s avonds cursussen organiseert, waar het bordje hangt met de flauwe boodschap “Gelieve de nachtrust van de buren te respecteren bij het verlaten van het gebouw”.

Nee, dan wonen wij toch in een tolerantere buurt. Ja, er wonen ook wel wat oudere mensen in de buurt die misschien hun nachtrust op prijs stellen, maar die kunnen toch gewoon hun oorapparaat afzetten he. En ja, er wonen wel wat kinderen in de buurt die misschien wel de dag erop naar school of naar de muziekschool of gelijk wat moeten, maar een nachtje met wat onderbroken slaap hardt hen in het leven. What doesn’t kill you makes you stronger. Op lange termijn klopt dit eigenlijk niet, wordt je immuniteit eigenlijk ondermijnd, stijgt je risico op onder meer diabetes, maar wie denkt er nu aan de lange termijn? Het is toch maar één keer feest he?

 

Setting the standard

Zo redeneren de jongeren aan de achterkant de daaropvolgende avond trouwens ook: het is maar één keer zomer he, dus nu moeten we ervan profiteren. En gelijk hebben ze he, wie maalt er nu om een nachtje verloren slaap? Dat we die dag ons pleegkindje met randen onder zijn ogen moeten overdragen aan zijn familie is maar collateral damage van het recht op nachtvertier van de achterburen. Toch één kind minder wiens slechte humeur wij dan moeten opvangen de daaropvolgende dag. Scheelt ook stukken voor ons, want wij hebben dan ook minder geslapen natuurlijk. Die hoofdpijn ebt wel weg, is het niet vandaag, dan meestal wel de dag erna. En trouwens, als je je kinderen een goede nachtrust wil bezorgen, kan je ze beter op kamp sturen he, daar wordt het belang van een goede nachtrust als één van de noodzakelijke voorwaarden opgenomen om de immuniteit aan te sterken in deze coronatijden.

Met de kinderen op kamp hebben we nog meer onze handen vrij om in onze buurt sociaal wervelende avond- en nachtactiviteiten op te zetten. Gelukkig malen we hier niet om de onderzoeksresultaten van het onderzoek naar stilte dat eind 2019 gebeurd is door Indiville en Tamara Twist, in opdracht van onder meer Toerisme Vlaanderen: de gemiddelde Vlaming geeft stilte een 8 op 10 qua belangrijkheid in zijn leven. Hoogst waarschijnlijk zijn dat die zeurkousen die in het centrum van de stad wonen. Voor 1 op 4 Vlamingen is stilte zelfs 10 op 10 waard. We gaan er maar van uit dat die minderheid niet hier woont, of daar toch niet ’s avonds of ’s nachts belang aan hecht.

Dus geven wij hier avondfeestjes. Op het openbaar domein. Setting the standard. Een warme avond, we maken geen muziek, gewoon babbelen, drinken, lachen. Dat is sociaal zijn. Iedereen die wil slapen omdat hij de dag erna vroeg op moet, omdat hij of zij ziek is, omdat hij of zij dat belangrijk vindt of omdat hij of zij dat wil, is een asociale intolerante zeurkous. Rekening houden met anderen is soms op je tanden bijten. Gisteren tot half een ’s nachts. Vanavond regent het weer niet. Misschien  worden we nu wakker gehouden tot één uur ’s nachts*. Kinderen, dit is de levensles: sociale mensen hebben het recht om jullie slaap te ondermijnen en zo jullie gezondheid en jullie goed gevoel overdag te torpederen.

Als wij volwassenen, het al zelf organiseren en doen in de publieke ruimte, welk recht zouden wij dan hebben om te klagen als overmorgen een bende jongeren tot twee uur ’s nachts hetzelfde idee krijgt op “ons” pleintje? Misschien moeten we het zelfs aanmoedigen, om de sociale cohesie te verbeteren in de buurt. We zouden zelfs een shelter kunnen oprichten, zodat er ook een schuilplekje is voor als het regent. Misschien kunnen we er zelfs een prijs van de stad mee binnenhalen omdat we zo’n sociaal voelende buurt zijn! Onze kinderen kunnen ons maar bewonderen om de voorbeelden die wij, volwassenen, hen stellen.

 

* De nacht erna was het op twee plaatsen tegelijk, maar verder af van ons verwijderd, dus minder hinderlijk. Tot kwart voor vijf ’s ochtends deze keer. We leven maar één keer he.

Een neushoorn schieten

---

Een klein boekje aan ’t lezen: “De toekomst heroveren” van Harold Welzer. Doet weer eens stilstaan bij wat we allemaal rondom ons zien. Doet nog eens te meer hoofdschudden bij wat we allemaal rondom ons zien. Doet ons bewust andere keuzes maken. Op basis van verantwoordelijkheid, op basis van rechtvaardigheid, op basis van toekomstgerichtheid. Een keuze voor “het goede leven”.

“De huidige tijd consumeert de toekomst,” staat ergens in het boekje te lezen. Mooi samengevat dat we zowel qua financiële schuld als qua klimaatverandering etc. op de poef van de volgende generaties aan het leven zijn.

Rondom ons zien we steeds meer barbecues, privézwembaden, trampolines, druiven in de winter, groene appels in de lente, vliegvakanties (liefst 3 per jaar), skivakanties (liefst ook met het vliegtuig!), steeds duurdere feestjes waarop steeds meer eten wordt weggegooid, snoep en cadeautjes voor allerlei gelegenheden, iPad’s, tablets, pretparkabonnementen, steeds meer en grotere 4×4’s, noem maar op. Ik consumeer, dus ik besta. Ik consumeer steeds meer, dus ik besta steeds meer.

Als je dan eens iemand durft vragen waarom dat allemaal nodig is, dan krijg je antwoorden als “Zolang we kunnen feesten, mogen we niet klagen!” (verstand uitschakelen, medevoelen op nul, oogkleppen op en de vlam in de pijp, hoezee!) of “Als mijn buur dat mag, dan heb ik daar ook recht op!” (opnieuw: verstand uitschakelen, medevoelen op nul, oogkleppen op en de vlam in de pijp, als een bende lemmingen blindelings één voor één het ravijn inspringen, hoezee!). Het strafste antwoord was (en dat kwam zelfs van een zelfverklaarde communiste!): “Als de rijken zich zoveel vliegreizen per jaar permitteren, dan mogen wij ons er toch ook één permitteren he!” Nou, antwoorden wij dan, en als die rijke een witte neushoorn gaat neerknallen op safari, dan mogen wij dat toch ook eens doen he!” Kwestie van het goede voorbeeld na te volgen en kwestie van zelf het goede voorbeeld te stellen voor al de rest die ons wil navolgen (setting the standard)!

Neen, het is een kwestie van de juiste spiraal te kiezen: de negatieve spiraal van de “CO₃”-dwang (steeds meer concurrentie, consumptie en competitiviteit) die uiteindelijk leidt tot een steeds verder uitpersen van mensen en een steeds verdere roofbouw op de natuurlijke rijkdommen, of de positieve spiraal waarin we kiezen voor menselijkheid, respect voor het leven, een bewust en verantwoordelijk omgaan met de grenzen die onze aarde (en onze zon) ons stelt, een harmonieus bestaan dus met alles rondom ons, dat ook nog toekomst laat voor de volgende generaties. Een keuze voor “het goede leven”, niet het “ik-leef-erop-los-en-trek-mij-van-de-rest-niets-aan”-zombiebestaan.

En dat komt er helaas op neer dat we in deze tijden en in deze maatschappij heel vaak neen moeten zeggen. Tegen druiven in de winter, tegen vleesfestijnen, tegen snoep en cadeautjes, tegen allerlei aanbiedingen en verlokkingen van de consumptiedwangmaatschappij waar ook de kinderen langs alle kanten aan blootgesteld worden en waar ze tot nu toe gelukkig niet te veel op zijn ingegaan. Hierdoor hebben ze hun eigen fantasie en creativiteit tot volle ontwikkeling kunnen laten komen, en kunnen ze nog gelukkig zijn met kleine verrassingen, of zelfs gewoon met het alledaagse. Het grootste compliment dat onze oudste ons ooit heeft gegeven, zo’n twee-drie jaar geleden, was: “Weet wat ik de tofste zondag vind? Eén waarop er niks gepland is, en waarop we gewoon buiten kunnen spelen.”

Kiezen voor het goede leven is niet evident in deze tijden, in deze maatschappij. Maar eens je je bewust wordt van de onderlinge afhankelijkheid van al het leven op aarde (en het niet-leven dat daarmee in verband staat, zoals zonnestraling, wind, water, mineralen, …), kan je alleen maar verder groeien richting verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid, toekomstgerichtheid, harmonie, het goede leven.

De neushoorn is er ons dankbaar voor.

Rigoberta

Het draait toch steeds om dat rechtvaardigheidsgevoel he.

Neem nu die prachtige zonnige dag eind vorige week. Twintig meter voor mij fietsen er twee jongens lachend de school uit. Ze liggen op hun fiets in een deuk van de gebeurtenissen van de dag. Vlak achter hen agressief getromp van een jonge moeder in een 4×4 die hen niet voorbij kan in die smalle straat. ’t Is te zeggen, eigenlijk is het helemaal geen smalle straat maar omdat er links en rechts steeds bredere bakken geparkeerd staan, en de 4×4 zelf ook breder is dan de standaard auto van pakweg drie jaar geleden, kan ze er dus niet voorbij. Ik wel, want ik ben met de fiets. Nogmaals getromp. Tuuuuuut, tuuuuuuut! Wel, daar word ik dus kwaad van he.

Welk recht heeft dat mens om lawaai te maken in de bebouwde kom?

Welk recht heeft dat mens om onze wegen onveilig te maken met haar agressieve 4×4?

Welk recht heeft dat mens om onze lucht nog meer te verpesten met een veel te groot gedimensioneerde bak voor de onnozele kleine verplaatsingen die ze er maar mee doet, zeker op deze dag waarop een smogalarm voor fijn stof is afgekondigd?

Ja, daar word ik kwaad van. Tegen zulk een attitude komt mijn rechtvaardigheidsgevoel in opstand. “Mijn kinderen moeten veilig en comfortabel naar huis gebracht worden, want het is te gevaarlijk op straat met al die auto’s!” Ge rijdt zelf in een bak die eruit ziet als een stalen bizon, trut! Veilig? Neen, agressief! Doe er dan zelf wat aan! Want ik heb eigenlijk evenveel recht om even egoïstisch redeneren. Thuis wacht namelijk de opkuis. Ons pleegzoontje is heel gevoelig aan zijn longen. Tijdens smogepisodes volstaat zelfs drie keer aerosol per dag niet om zijn longen vrij te houden, en dan doet hij dus rapper een infectie. En bij een infectie maakt hij gauw koorts. En als hij koorts heeft, functioneert zijn spijsvertering niet. Dan geeft hij dus vaak over na zijn maaltijd. Ja, thuis wacht de opkuis. En daar heb jij mee voor gezorgd, trut met je 4×4. Tromp nog maar wat naar vrolijke fietsers in de zone 30 op een smogalarmdag!

Een paar dagen en een doktersbezoek later. We zouden best een afspraak maken bij een pneumoloog om ons pleegzoontje zijn longen toch wat grondiger op te volgen (en eigenlijk die van onze oudste zoon ook). Wachttijd, met doorverwijsbrief van de huisdokter: twee maanden. En dan lees je in het nieuwste boekje van het UZ Gent dat de poli Reisraadpleging in capaciteit is verhoogd, zodat een reiziger die -ik citeer- pakweg met huiduitslag uit Senegal is teruggekeerd, de volgende dag al kan langskomen. Voilà, daar liggen de prioriteiten se. Rijke vakantiegangers die met hun vliegtuigreizen ons klimaat om zeep helpen worden in de watten gelegd, maar de slachtoffers van de luchtverontreiniging die worden op een wachtlijst geparkeerd.

Ja, dan komt ons rechtvaardigheidsgevoel dus in opstand. En dat is over het algemeen steeds terug te brengen naar de ophemeling van het individualisme, het egoïsme, ten koste van het collectieve, de solidariteit, het rekening houden met je medemens…

Gelukkig zijn er nog mensen die wél verder denken dan hun eigen vel. Een eerste ontmoeting met één van onze toekomstige buren stak toch weer een hart onder de riem. Ja, we hebben de knoop doorgehakt om terug naar het centrum van de stad te verhuizen, waar alles op wandelafstand is en de mentaliteit toch opener is dan aan de stadsrand. We gaan daar nog minder vaak een auto nodig hebben dan hier, maar die buur bood ons al na twintig minuten eerste kennismaking zijn auto aan, voor als we er eens één zouden nodig hebben. Hier in de stadrand hebben we dat aanbod nooit gekregen, van geen van de buren.

Ook een ontmoeting met een pas gepensioneerde man in de natuurvoedingswinkel in het centrum, was weer een oppepper. De visie van die man op de gedeelde verantwoordelijkheid in het huwelijk, en de weldaad van het thuisblijven voor de opvoeding van de kinderen, bood een welkom weerwerk tegen alle huidige… -ja zeg maar- propaganda om ook het huwelijk en de opvoeding kinderen als een economisch optimaliseerbare efficiëntie-oefening te beschouwen, waarin je eigen belangen steeds voorop moeten staan. Niet toevallig had deze man, net als zijn vrouw uiteraard, ook een voorliefde voor natuur en cultuur. Duidelijk mensen die we nog vaker gaan zien zodra we verhuisd zijn.

Ook in de boeken vinden we steun en inspiratie tegen de huidige scheefgroei van waarden. Uit de boekenkast een boek van onder de stapel gehaald: het levensverhaal van Rigoberta Menchú Tum. Nounou, respect! Dat ze die dame met de nobelprijs voor de vrede bedacht hebben, lijkt ons maar wat evident, in tegenstelling tot enkele recentere “winnaars” zoals Barack Obama of de EU… Als het gaat over de strijd tegen onrechtvaardigheid nemen wij liever een voorbeeld aan Rigoberta. En neen, de onrechtvaardigheid is de wereld nog niet uit. In Guatemala waren/zijn het doodseskaders met mitrailleurs, hier zijn het -onder meer- (sociaal aanvaarde!) doodseskaders van stalen bizons die hun gif steeds agressiever rondspuiten. Laat ons hoesten.

Het is koud in België

We maken één van de langste koudeperiodes mee in onze streken sinds het begin van de metingen. Dit heeft niet enkel een invloed op de natuur om ons heen, maar ook op de gemoedsgesteldheid van de mensen. De abnormaal lage temperaturen in dit seizoen zijn hoogstwaarschijnlijk een gevolg van de opwarming van de wereldwijde klimaatveranderingen: door het versnelde smelten van de ijskappen in het noorden van onze aardbol, overheersen de noordelijke winden en worden de milderende effecten van onze vertrouwde golfstroom, je weet wel die warme zeestroming die warm zeewater aanbrengt uit de Golf van Mexico, stilaan zwakker.

Neen, klimaatverandering is niet enkel een verhaal meer van arme stakkers in het zuiden die steeds meer te lijden krijgen onder extreme droogte, stormen en overstromingen. Neen, klimaatverandering is niet enkel een verhaal van weersextremen waar onze kinderen en kleinkinderen later maar mee zullen moeten leren omgaan. De klimaatverandering doet zich nu ook al hier en nu gelden en je moet al stekeblind, potdoof en een kei in zelfbedrog zijn om dit nog te durven ontkennen.

Jawel, het is koud in België. En hoe reageert de modale Belg op deze confrontatie met de directe gevolgen van ons westers consumptie- en productiepatroon? Even hadden we durven hopen dat het inzicht zou groeien in de dringendheid van actie, om eindelijk de noodzaak in te zien dat we het dringend over een andere boeg moeten gooien in deze wereld. Zoals de econoom Nicholas Stern deze week ook nog aangaf in zijn toespraak voor het IMF en het World Resources Institute: zijn alarmerende studie uit 2006 over de economische impact van de klimaatverandering heeft achteraf gezien de risico’s zelfs “ernstig onderschat” (http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/04/04/2013-beste-moment-in-jaren-voor-klimaatactie).

Maar wat zien wij rondom ons? Nee hoor, geen inzicht, geen inkeer. Het is toch koud he, reden te meer om nog eens een extra vliegtuigvakantie te boeken naar warmere oorden! Al is het maar een citytripje. Vliegtuig heen en weer, allez, zo hebben we weer onze CO₂-uitstoot van dit jaar verdubbeld se op een weekendje. Of zelfs hier in België: koud he, reden te meer om de fiets binnen te laten, dan kunnen we de verwarming in de auto lekker warm zetten. Dat onze medeburgers ondertussen verstikken in de stank van koudgestarte dieselauto’s en dat we d’r zo nog wat extra kilo’s CO₂ bijpompen, kan ons geen zier schelen. Laat de wereld maar vergaan, zolang wij maar niks aan comfort moeten inboeten. De droogkast viert hoogtij in deze koude tijden.

Deze reacties maken het dus nog kouder in België. Alles draait maar door. “Laat de anderen maar inspanningen doen, je gaat dat toch van mij niet verwachten? Al weten we dat we op deze egoïstische manier van leven de toekomst van de wereld om zeep helpen, wij gaan koppig verder op het ingeslagen pad.” Soms voelen wij ons als de hoofdpersonages in de film “Invasion of the bodysnatchers”, een horrorfilm uit 1956, waarin alle mensen één voor één vervangen worden door kille, harteloze klonen. Het doet ons ook denken aan de schrikbarende vaststelling die Paul Verhaeghe gemaakt heeft in zijn boek “Identiteit”, namelijk dat het neoliberale monster zich echt heeft genesteld in onze geesten. Twee metaforen voor hetzelfde eigenlijk.

En dan proberen wij ons recht te houden in onze overtuiging dat dit echt niet meer kan. Zwaar tegen de stroom in. Met de kinderen op de fiets tussen de stromen 4×4’s. In een laag-energetisch huis, waar de temperatuur maar traagjes klimt door een -bewust- heel zuinige verwarmingsinstallatie. Zonder droogkast, het archetype van zinloze energieverslinder. Overdrijven wij? Neen, ongetwijfeld behoren wij zelfs nog tot de 10% welvarendste mensen op de wereld. Alleen al door het feit dat we in België wonen en dat we een eigen huis hebben, met drinkwater, elektriciteit en gas. Overdrijven wij als we onze nek uitsteken en tegen de stroom proberen in te roeien? We zijn zeker van niet. Als je weet dat alles op zijn beloop laten sowieso zal uitmonden in een ramp, dan kan je beter té veel je best doen om tegengas te geven, dan te weinig.

Wij beschouwen het als onze verantwoordelijkheid als mens. Niet enkel voor onze naaste medemens, maar ook voor de boer in het zuiden, voor de bijen, de vlinders en de vogels, voor de toekomstige generaties. Het is tegenwoordig abnormaal om zo te denken, en nog abnormaler om zo te handelen. En jawel, dat is vaak hard. Soms vragen wij ons ook af of het niet veel makkelijker zou zijn om ons het allemaal niet meer aan te trekken. U weet wel, laat ons hersenloos genieten, meedrijven met de geblinddoekte stroom en “après nous, le déluge”. Dat idee klinkt soms aantrekkelijk, maar dan moeten we ook onze ware gevoelens van medemenselijkheid, van solidariteit, onze verantwoordelijkheidzin loochenen, en dat zijn net voor ons de eigenschappen die ons mens maken.

Dus gaan we door, hoe lastig het ook is. En puren we toch kracht uit elkaar, uit kleine warme aanmoedigingen, uit een prachtig voorwoord van Frank Beke uit de jubileumeditie van 10 jaar MO* (december 2012), dat perfect onze gevoelens verwoordt: http://www.mo.be/artikel/onze-kleine-oorlog. Boon staat ook met een aantal boeken op ons lijstje “nog te lezen”. En zo brengen een aantal sprankeltjes hoop en vertroosting toch weer wat warmte in ons koude België.

Boek: Neem het niet! (Stéphane Hessel)

Jawel, een boekbesprekingske se. Van een heel klein boekje: “Neem het niet!” van Stéphane Hessel. Beter bekend onder de originele titel: “Indignez-vous!” (letterlijk: Verontwaardig u!), verschenen in oktober 2010, waarvan ondertussen wereldwijd al meer dan 3,5 miljoen exemplaren verkocht zijn in verschillende talen en waaraan de indignados hun naam ontleend hebben.

Nu, eigenlijk staat er niks nieuws in dit boekje hoor. En eerlijk gezegd vind ik het als pamflet niet zo hypergeslaagd. Wellicht waren mijn verwachtingen te hoog. En toch vind ik het een bespreking waard. De grote reden daarvoor is dus niet in eerste plaats de boodschap, want die is al zoveel gebracht voor wie het wil horen, maar de man die deze boodschap brengt: Stéphane Hessel, een 93-jarige man die in WO II bij het Franse verzet was, als krijgsgevangene tweemaal aan ophanging ontsnapt is, Buchenwald overleefd heeft, in 1948 meegewerkt heeft aan het opstellen van Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, daarna nog een lange diplomatieke carrière gekend heeft en die nog steeds actief is als voorvechter tegen onrechtvaardige situaties, zoals in de Palestijnse kwestie. Een “mei ’68’er” pur sang, hoewel hij dus al lang vóór en lang na mei ’68 sterk maatschappelijk geëngageerd was. Hawel, voor zo iemand zou ik dus een hoed kopen, zodat ik hem zou kunnen afnemen. Misschien dat als zo’n man de boodschap brengt, het wat breder doordringt…

En natuurlijk heeft hij het over de dingen die van belang zijn in de wereld. In één van de sterkste passages uit het boekje roept hij ons op om ons te verontwaardigen over het productivistische denken dat wordt uitgedragen door het Westen en dat de wereld in een crisis heeft doen te belanden. Hij roept op te breken met de onstuitbare vlucht naar voren van “steeds meer”, niet enkel op financieel gebied maar ook op vlak van wetenschap en techniek. We moeten daarentegen ethiek, recht en een duurzaam evenwicht vooropstellen. Want we lopen grote gevaren. Die kunnen een einde maken aan het avontuur van de mensheid op een planeet die daardoor voor de mens onbewoonbaar kan worden. Dixit Stéphane Hessel. Heel mooi en krachtig gezegd.

Hij is vol lof over de vooruitgang die geboekt is in de twintigste eeuw, maar omschrijft de eerste tien jaar van de eenentwintigste eeuw als een periode van achteruitgang. Met dat laatste ben ik het niet volledig eens: de achteruitgang is al veel langer ingezet, maar OK, op 26 bladzijden moet je niet te veel in detail treden natuurlijk. Toch passeren op die 26 bladzijden ook onder meer de massaconsumptie, de minachting voor de zwaksten en de moordende concurrentiestrijd van allen tegen allen de revue van zijn verontwaardiging.

De verloedering van het milieu en de roofbouw die we nu op onze aarde aan het plegen zijn mochten in dit boekje misschien wat explicieter ter sprake komen, hoewel die thema’s er zeker ook in zitten. Zie ook de hierboven geciteerde passage. In het boekje “Doe er iets aan!” (Engagez-vous!), dat verkocht wordt als vervolg op “Neem het niet!”, komt de milieuproblematiek wel meer aan bod. Daarin stelt hij dat het noodzakelijk is om de samenhang van de wereldproblemen te zien en dat het noodzakelijk is om de strijd tegen de armoede te combineren met de bescherming van de aarde.

Stéphane Hessel uit in de 26 bladzijden van “Neem het niet!” terecht nog zijn verontwaardiging over de huidige internationale dictatuur van de financiële markten, die een bedreiging vormt voor de vrede en de democratie. En hij vermeldt uiteraard ook de vrije onafhankelijke pers -op zich een voorwaarde voor een echte democratie- die tegenwoordig in gevaar is.

Zijn oproep luidt dus: “Neem het niet!”. Eén van de hoofdstukjes in het boekje heeft als titel: “Onverschilligheid: de slechtst denkbare houding.”

Nog één citaat om te eindigen: “Je moet je inzetten in naam van de je verantwoordelijkheid als mens.” Er is tegenwoordig voldoende om verontwaardigd over te zijn. Kies maar uit, neem het niet en doe er iets aan!

Kleine wasjes, grote wasjes

Met grote ogen keken de kindjes gisteren in de elektrowinkel naar een houten voorouder van de elektronische wasmachine. Met dank aan de bereidwillige demonstratie door de winkelverkoper – hoewel dit stuk uiteraard niet te koop stond.

Ik betwijfel of dat model van handaangedreven wasmachine veel verkocht is geweest “in den tijd”. Ik zou ook niet direct weten in welke tijd dit soort “machines” gebruikt werden. Ik herinner me nog dat mijn oma met een soort zinken stamp-en-zuig-ding aan een houten stok de linnen was te lijf ging die in een heet sop in het ligbad lag. Na het spoelen werd alles in de zwierder gestopt. Jawel, een elektrische! Dat was dan ook de enige stap waar elektriciteit aan te pas kwam.

Eergisteren was het plots stil. Zoals gebruikelijk wanneer de wasmachine stopt met centrifugeren. Maar het was nog stiller dan gewoonlijk. Het viel me maar op na een blik op het display van wasmachine. Ik wees er de kindjes op: “Hoor, de ventilatie ligt ook stil!” Avontuur! De elektriciteit was uitgevallen. Midden in de dag. De oorzaak was al gauw gevonden: jawel, de wasmachine. Een nieuwe waspoging ging gepaard met een verdacht verbrand luchtje, dus toch maar de hersteldienst gebeld. Aan elektriciteit waag ik me liever niet.

Snelle service. ’s Namiddags kwam er al een technieker langs. Vriendelijke man met veel ervaring en die een heldere uitleg gaf. De diagnose was snel gesteld: combinatie van versleten roulementen van de trommel (“Hoor je?” tjah, inderdaad) én een versleten motor. Ook dat laatste hebben we kunnen vaststellen toen de machine met moeite in gang wou schieten en uiteindelijk toch van start ging, maar niet zonder gezelschap van wat groene vonken en een sterke brandlucht. De technieker was niet onder de indruk, de kindjes en wij des te meer. Wij waren nog meer onder de indruk van de geschatte herstelkost: rond de 600 euro, en van de relatief jonge leeftijd waarop onze machine er al het bijltje bij neerlegde. Tien jaar oud, och here. En dat voor een Bauknecht. Een Duitse dan nog wel. Terwijl wij bovendien eigenlijk helemaal geen extreme wasberen zijn.

Wel, dan toch maar op zoek naar een nief machien. Naast de uitleg van de technieker, die ons vragen ruim beantwoordde (veel herstelwerk had hij nu toch niet te doen), hebben we ons laten leiden door de website van Miele (is volgens alle geraadpleegde bronnen de duurzaamste, zeker in termen van levensuren) en www.topten.be.

Onze overwegingen (dit is nogal technisch):

In vergelijking met tien jaar geleden is er blijkbaar al één en ander veranderd op wasmachinevlak. Zo is een machine met een trommelinhoud van 5 kg bijna niet meer te vinden. Tegenwoordig is 6 kg “klein”, en zijn de meeste machines voorzien van trommels met een inhoud van 7 of 8 kg, zelfs 9 kg bestaat. Wij hebben 5 kg nooit als te klein ervaren. Op www.topten.be waren de wasmachines met inhoud van 6 kg zelfs niet opgenomen in de toplijst. Inderdaad, ook op de site van Miele scoorden de 6 kg-machines maximaal A++, terwijl enkele 7 kg-machines wél A+++ scoren. Als je echter de water- en elektriciteitsverbruikcijfers vergelijkt, zijn de verschillen toch minimaal.

Ergens begrijp ik de logica wel: 1 was van 10 kg zal minder verbruiken dan 2 wasjes van 5 kg, om het voor de duidelijkheid extreem te stellen. Maar dat veronderstelt wel dat je telkens met een volle trommel wast natuurlijk. Daar streven wij uiteraard ook naar, maar de prakijkervaring leert ons dat het niet altijd evident was om tijdig een volle trommel vuile was te verzamelen om die twee broeken of dàt ene kleedje toch gewassen en gedroogd te hebben tegen dié dag. We kiezen dus een machine van 6 kg. Oef, dat beperkt de keuze”vrijheid” al in ruime mate.

Nog een opvallende trend sinds de voorbije tien jaar: je vindt nog nauwelijks een machine met een maximaal toerental van minder dan 1400 toeren per minuut. Tien jaar geleden hebben we ons nog laten verleiden om toch € 50 meer te betalen voor een machine dat 1200 tpm in plaats van slechts 1000 tpm kon draaien. Terwijl dat eigenlijk zo goed als geen verschil uitmaakt als je zoals wij de was nooit droogt in een droogkast.

Over één technisch aspect hebben we wel even getwijfeld: de hotfill-mogelijkheid. Miele heeft namelijk een (of enkele) toestel(len) in huis waar je zowel een heet- als een koudwaterkraan kunt op aansluiten. Deze bevinden zich in de duurdere categorie weliswaar. En ze hebben ook een grotere trommel. Nu, ons heet water wordt aangemaakt met aardgas. Onze elektriciteit is 100% groene stroom (van Ecopower). Wat is nu het milieuvriendelijkst?

We hebben er dus toch voor gekozen om onze heetwateraansluiting die we ter hoogte van de wasmachine voorzien hebben, nog steeds niet te benutten. Dit zal ons inderdaad iets meer kosten in energieverbruik-euro’s. Die hotfill-aansluiting kan wél zinvol zijn als we ooit een zonneboiler zouden hebben, maar daarvoor zouden we toch gans onze technische installatie moeten herdenken en daarvoor hebben we nog ietske te recent gebouwd. (In de bouwperiode hebben we een zonneboiler wel overwogen, maar er in overleg met architecten en installateur toch niet voor gekozen omwille van de hoge marginale kost en nog een aantal technische beperkingen.) We zien wel hoe de techniek evolueert binnen een aantal jaar. Door middel van een voorschakelapparaat kunnen we later nog altijd een “gewone” wasmachine aansluiten op een heet- en koudwaterkraan.

Tot zover de technische uitleg. Nu bleven er maar vier modellen meer over om uit te kiezen, binnen het merk Miele. Eén was slechts A+, de andere drie A++ . OK, nog drie modellen dus. Eens naar de technische verschillen gekeken en die waren zo goed als nihil, zeker tussen het model “W 3000 Vitality” en “W 3241 Plus”. Zelfs uiterlijk leken die als twee druppels water op elkaar. Alleen was de eerste 100 euro goedkoper. Dan is de keuze rap gemaakt he.

In de winkel:

Gisteren in de winkel heeft de verkoper dus niet veel werk aan ons gehad. De kinderen waren bovendien flink. De W 3000 Vitality was nog in stock en kan dus volgende week geleverd worden. Ik merkte op tegen de winkelverkoper dat ik geen technische verschillen opgemerkt had met de 100 euro duurdere W 3241 Plus. “Neen”, was zijn verbazend vlotte antwoord, “dat is alleen een andere commerciële benadering”.

Prachtig toch. Deze moest ik noteren. Bij deze.

Daagt het stilaan?

Wellicht komt het door de vele recente contacten met wijze mensen, maar soms durven we wel eens hopen dat er bij “de gemiddelde westerling”, die meestal onze directe omgeving vormt, toch stilaan iets begint te dagen.

Voorbije donderdag waren er in het nieuws toch twee onderwerpen die hopelijk toch stilaan wat meer mensen wakker schudden: de extreme droogte in de Verenigde Staten en de afgebroken brok gletsjer in Groenland. En jawel, in het VRT-nieuws durfden ze eindelijk toch eens de link leggen met de klimaatverandering. Op zich al een prestatie, want dit wordt meestal direct gecounterd met tegenargumenten, zoals bij de nieuwsvermelding over de koudste juni in 46 jaar die we zonet achter de rug hebben. “Dit is naar verluidt geen gevolg van de klimaatverandering,” werd daar toen bij verteld. Pure stemmingmakerij. Aan de hand van één meteorecord kan niks bewezen worden. Noch dat dit wél een symptoom is van de klimaatverandering, noch dat het er géén symptoom van is. Eén zwaluw maakt de lente niet. Maar bij de brok gletsjer was de boodschap toch meer een bevestiging van de huidige klimaatverandering.

Maar, belangrijker nog, niet alleen naar de klimaatverandering kwam donderdag ter sprake in het nieuws, maar ook de effecten op de voedselprijzen ten gevolge van de droogte. Én, nog belangrijker, ook werd er bij verteld dat het vooral de armste landen in de wereld zullen zijn die het grootste slachtoffer zullen zijn van de stijgende voedselprijzen.

Kijk se, dat is al een mooi plaatje dat hier in het nieuws geschetst wordt van hoe alles zo’n beetje samen hangt in onze geglobaliseerde wereld. Voor de slechte verstaander: klimaatverandering zorgt voor meer extreme weersomstandigheden, waardoor oogsten vernietigd worden, wat de voedselbevoorrading in het gedrang brengt, voor hongersnood zorgt, de armsten op de wereld nog armer maakt, de ongelijkheid nog doet groeien, en zo stromen klimaatvluchtelingen op de been brengt die dan ten einde raad maar naar de “rijkste” streken in de wereld -zoals daar ook is: België- trekken omdat ze in hun thuisland toch niks meer te verliezen hebben behalve hun leven dan.

Misschien komt het door de interessante recente babbels met mensen zoals Bennie, of door de steeds groeiende berg boeken, vanuit verschillende disciplines, die ons huidig westers systeem aan de kaak stellen, maar we durven nu weer toch wat sterker hopen dat het stilaan algemeen begint te dagen bij onze directe medeburgers. Zelfs in boeken over “voeding en gezondheid” lezen we steeds vaker kritiek op ons huidige westerse levenswijze.

Voorbije donderdag was het onderwerp van het Gentsefeestendebat “de duurzame stad”. Om redenen die er nu niet toe doen, (maar ik kan wel zeggen dat het niet de fout van de moderator is,) is het debat eigenlijk een mislukking te noemen, maar op één kwartier voor het einde heeft Dirk Holemans toch even heel kort en krachtig de nagel op de kop geslagen. Hij kreeg dan ook terecht het grootste applaus. Op zo’n drie-vier minuten heeft hij gesteld waar we ons eigenlijk dringend moeten over bezinnen, en dat is niet in eerste plaats het klimaatprobleem hoor, maar de aankomende olieschaarste die gans ons economisch, politiek en sociaal systeem overhoop gaat gooien in de komende jaren. Zodra de audiobestanden van de debatten verschijnen op dewereldmorgen.be, schrijven we op dit blogje die kernachtige samenvatting van Dirk Holemans uit, beloofd!

Sterk was ook dat hij ergens ook de link legde met de financiële crisis. Het was maar in een vergelijking, maar in de grond ligt dezelfde kwaal aan de grondslag van zowel de ecologische crisis als de financiële crisis, de economische crisis, de voedsel- en grondstoffencrisis, ja ook de sociale (in termen van de groeiende kloof tussen arm en rijk) en zelfs de psychologisch-spirituele crisis. Het beest heet neoliberalisme natuurlijk.

In een debat eerder die week kwam Paul Verhaeghe aan het woord, professor psychologie aan de universiteit van Gent. We hebben al eerder artikels van hem gelezen, maar het was verrijkend om zijn bijdrage in het debat te horen. Hij legt zo logische verbanden met het heersende neoliberale gedachtengoed, wat het overheersende denkkader is bij ons in het westen, en de schrikwekkend snel groeiende ziekelijke sociale en psychische problemen in onze samenleving. Zijn kort boekje “De neoliberale waanzin. Flexibel, efficiënt en… gestoord” zou eigenlijk verplichte literatuur voor elke burger moeten zijn. Als je geen € 9,50 over hebt voor 44 beestig interessante bladzijden, kan je een kortere versie met dezelfde boodschap nalezen op:
http://www.psychoanalysis.ugent.be/pages/nl/artikels/artikels%20Paul%20Verhaeghe/De%20effecten%20van.pdf

Paul Verhaeghe is trouwens niet de enige die de relatie legt tussen ons huidig maatschappijmodel en psychische problemen hoor. Neem eens een kijkje op http://www.fisheadmovie.com/, daar wordt het profiel van een psychopaat vergeleken met het profiel van beursmagnaten en andere hoge piefen aan de top van onze maatschappelijke ladder, en komt men tot verbazend veel gelijkenissen. Op die website staat ook een uitspraak van Albert Einstein: “De wereld is een gevaarlijke plaats om in te leven; niet door al de kwaadaardige mensen, maar door al de mensen die daar niet tegen reageren.”

En ondertussen trachten de beurs- en bankenlobby’s langs Europese weg aan alle lidstaten een budgettair pact op te leggen, volledig in de neoliberale logica. Als dat voorstel er door komt, mag ons landje nog eens 18 miljard extra besparen volgend jaar. En het blijft niet bij volgend jaar… Voorspelde gevolgen: nog meer mensen in de armoede. Om te beginnen de gepensioneerden, werkzoekenden, zieken, gehandicapten, maar dat zal al gauw gaan doorwegen op de werkenden ook, waardoor ook de werkende “middenklasse” steeds meer naar beneden getrokken wordt en de kloof met de steeds rijker wordende elite nog groter wordt en onze maatschappij weer een stukje meer onrechtvaardig en gevaarlijker wordt. Wij hebben de petitie tegen dit budgettair pact al getekend. Laat ons hopen dat het bij “de goegemeente” begint te dagen vóór dat budgettair pact eraan komt.

Dat pact is echter maar één “steek” van de huidige financiële/economische/sociale crisis. We weten niet welke “steek” de echt grote klap zal zijn. Misschien is de klimaatcrisis de andere wel vóór. Tragisch eigenlijk, beseffen dat die broeikasgassen eigenlijk een ongewenst afvalproduct zijn van onze olieverslaving. Over de kop gaan door een klimaatcrisis zou dan als het ware “stikken in onze eigen stront” zijn… Nog tragischer is dat de armen in het zuiden, die nog het minst tot deze crisis hebben bijgedragen, het hardst gaan getroffen worden hierdoor. Maar laat ons ons weinig illusies maken dat wij er de gevolgen niet van zullen ondervinden. Dat doen we nu al. En we durven hopen dat dit stilaan meer algemeen begint te dagen.

Want al is het al tien na twaalf, het is nog geen kwart na twaalf. Laten we nu het roer omgooien en kiezen voor een wereld waarin het goed is om te leven. Voor iedereen. Waar ook ter wereld. En waar er nog iets rest voor de volgende generaties. Naar het mogelijke toekomstbeeld dat Steven Vromman schetst in deze 6 minuten: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Rwd75-VR4LA
We kunnen ons geen pessimisme veroorloven. Daarvoor dringt de tijd te veel. Daagt het stilaan?

Dexia Bank wordt Belfius

Belfius begot. What’ s in a name…

Verder houden de gelijkenissen op hoor;-)

(1 maart 2012: http://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_belgie/Dexia_Bank_heet_voortaan_Belfius.9165063-3136.art?ckc=1)

Meme is dood

“Papa, de begrafenis is gelukt!”, komt onze oudste zoon enthousiast aangestormd. Als reactie op het nieuws van de dood van meme (mijn grootmoeder, hun overgrootmoeder) zijn de kinderen in de tuin met spade en schop aan de slag gegaan om haar symbolisch te begraven. Gatje gegraven, weetniet wat ze erin gestopt hebben (zeker meme niet), weer gedicht, en dan mooi versierd met wat blaadjes, boomschors en verdroogde bloemresten. Gelet op het seizoen was er weinig anders te vinden. De krokusjes en de bloeiende gele kornoelje mochten ze van mij niet molesteren.

Vrijdagnamiddag ben ik nog bij haar geweest in het ziekenhuis. Zo’n drie uur later is ze, nochtans onverwacht, overleden. Een week geleden heeft ze wel een hartaanval gehad, een ferme klap erbij natuurlijk op haar -gezegende- leeftijd van 91 jaar. Toch zag het ernaar uit dat ze één dezer dagen terug zou kunnen keren naar het rusthuis. Hoewel ze ook daar steeds minder mensen kende. Verschillende kennissen en familieleden-generatiegenoten zijn haar al voorgegaan, daarom viel het haar steeds zwaarder om de laatste “overblijvende” te zijn. Sinds ze steeds moeilijker te been was, kwam ze ook steeds minder van haar kamer en kwam ze ook minder onder de mensen. Zicht en gehoor gingen ook steeds meer achteruit, dus zelf was ze echt niet enthousiast om honderd jaar te worden. Ik denk dat ze blij is dat ze nog zo zacht is kunnen gaan.

Toch had niemand die haar deze week of zelfs vrijdag nog gezien heeft, gedacht dat ze zo plots zou sterven. Mijn afscheid van haar vrijdag was het gebruikelijke afscheid, niet “hét afscheidnemen”. En toch, wellicht hadden we niet mooier kunnen afscheid nemen. Gewoon, zoals altijd. Deze keer alleen ook voor altijd.

. 

Toch heb ik geen “onvoltooid” gevoel nu meme zo plots overleden is. Er zijn geen onafgewerkte zaken, geen ruzie of misverstand dat nog moest bijgelegd worden. Nu, heel veel vertelden we niet tegen elkaar. Maar waar wederzijdse liefde is, zijn woorden vaak niet nodig. Jawel, we gingen eigenlijk te weinig langs. Dat is echter een gevoel dat we bij veel mensen hebben (familie, vrienden, kennissen) en dat is meer een indicatie van hoe graag we elkaar mogen dan een reden tot schuldgevoel over een gebrek aan tijd, zo heb ik dat leren interpreteren…

Meme was een harde werker, maar een hartelijke vrouw. Steeds met de nodige dosis humor. Zoals de dag toen ze hoorde dat haar ene borst moest geamputeerd worden, nog geen twintig jaar geleden. “Och, op mijn leeftijd kan ik die toch niet meer bezigen…” Ze heeft het niet altijd gemakkelijk gehad in haar leven en als iemand haar op een tere plek raakte, kon ze écht kwaad zijn op die persoon, en láng. Al dan niet terecht… Tot spijt van diegenen die het dan moesten ontgelden. En dat waren dan vaak ook de mensen die dichter bij haar stonden. Maar ik, haar kleinzoon, kon nooit iets verkeerd doen. Nochtans was het voor mij toch ook niet in elke levensfase even flatterend om en public “brave jongen” genoemd te worden door mijn grootmoeder…;-)

Ondertussen ben ik weer in een levensfase waarin ik het wel flatterend vind hoor. Meme is altijd heel trots geweest op haar enige kleinzoon, ja een echte cliché-grootmoeder op dat vlak. Meme was ook diegene die mij de eerste jaren na mijn eerste communie steeds meenam naar de mis. Er was dan ook niemand trotser dan zij toen ik jaren later van de pastoor geregeld “mocht” voorlezen in de mis. Het viel haar toen ook zwaar toen ik gestopt ben met het bijwonen van de wekelijkse eucharistievieringen. Dat feit heeft ze toch enkele jaren lang herhaaldelijk eens aangesneden, maar toch respecteerde ze mijn besluit. Ik denk dat dat komt doordat we in de grond eigenlijk wel dezelfde basiswaarden hebben.

Tot op haar laatste dag is ze verstandelijk altijd helder gebleven, en hoewel ze geen krant meer kon lezen (te slechte ogen), merkte ik uit kleine dingen die ze zei dat ze eigenlijk goed door had dat “de mensen” en “de maatschappij” toch wat in overdrive aan het gaan zijn (neen, dat zijn niet haar woorden), dat het allemaal een beetje “té” aan het worden is, en dat dat zijn terugslag heeft op hoe mensen met elkaar omgaan tegenwoordig. Ofte de sociale destructie door de huidige neoliberale doctrine. Neen, dat soort intellectuele gesprekken hadden we niet met elkaar, maar dat hoefde niet want ze voelde het zelf aan.

Er zijn drie dingen die -voor mij- typerend zijn voor meme. Dat zijn “chocoschuim”, “vlaen” en een passie voor het ontrafelen van familiebanden. Het is pas nu ze dood is, dat het me opvalt hoezeer ik deze drie dingen ook bij mijn vrouw terugvind. Ook tussen hen twee heeft het altijd goed geklikt. Onder meer om alle bovenstaande redenen natuurlijk. Haar neus heeft ze onmiskenbaar doorgegeven aan onze jongste zoon. Hij is net vier, waarschijnlijk zal hij zich meme later niet zo goed herinneren, maar van al haar achterkleinkinderen lijkt hij er het beste op en zo zal hij ons altijd aan haar blijven herinneren.

U staakt toch ook?

Deze week heb ik onderstaande oproep naar een vijfentwintigtal collega’s gemaild:

Dag collega’s,

Maandag 30 september is er algemene staking. Ik staak uiteraard mee, en roep iedereen op om mee te staken om volgende redenen, in -voor mij- stijgende volgorde van belangrijkheid:

1. wat wij zelf als werknemer rechtstreeks aan den lijve gaan ondervinden: de verdere afbouw van de sociale rechten van de werknemers (langer werken, snijden in tijdskrediet, …);

2. wat wij als organisatie rechtstreeks aan den lijve gaan ondervinden: de besparing op de openbare diensten, waardoor er ook in de budgetten van ons agentschap gesneden wordt en de werkdruk voor het ingeperkte personeel verder stijgt;

3. de gevolgen die de huidige aanpak van de financiële en economische crisis heeft op de fysieke en geestelijke gezondheid van onze medeburgers. Zo blijkt dat de zelfmoordlijn roodgloeiend staat ten gevolge van de dreigende werkloosheid en de financiële crisis (Belga, 15 januari 2012). Dit raakt dus ook één van de gezondheidsdoelstellingen van ons agentschap! De regering kan er echter ook voor kiezen om de rekening te laten betalen door diegenen die de huidige crisis veroorzaakt hebben. Zie hiervoor de actiepunten van de vakbonden en van het financieel actienetwerk (www.hetgrotegeld.be);

4. als geëngageerde sociaalvoelende (en dus verontwaardigde) Belgische burger: de gevolgen die de huidige besparingen zullen hebben op alle werknemers en werkzoekenden, op zieken (besparingen in de gezondheidszorg) en openbare diensten (zoals openbaar vervoer, maar ook op de financiën van de lokale besturen), dit alles ten gevolge van de hold-up die de grootbanken en speculanten straffeloos gepleegd hebben op het overheidsbudget van niet alleen ons land; voor een rechtvaardige verdeling van de lasten: laat de verantwoordelijken de grootste lasten dragen en laat de sterkste schouders de grootste lasten dragen;

5. als geëngageerde sociaalvoelende (en dus verontwaardigde) wereldburger, roep ik, net als Stéphane Hessel (onder meer auteur van “Indignez-vous!”) en Jean Ziegler (onder meer voormalig VN-rapporteur voor het recht op voedsel, lees onder meer volgend artikel: http://vl.attac.be/article1816.html), op om ons als burger te verzetten tegen de dictatuur van het geld en het banditisme van de banken, die wereldwijd hun destructieve gevolgen laten gelden, zowel op sociaal vlak als op milieuvlak, waardoor de kwetsbaarste mensen, dieren, planten en ecosystemen op onze planeet nu al aan versneld tempo aan het uitsterven zijn. Think globally, act locally.

En neen, onze regering gaat haar plannen niet bijsturen ten gunste van de kleine mens, gewoon voor onze schone ogen. Daarvoor moeten we ons laten horen. Democratie is meer dan een bolletje kleuren in het stemhokje, maar vereist actief burgerschap. Eén dag loon opofferen voor een hoger doel is misschien maar een kleine inspanning, één dag staking is misschien maar een beperkt signaal aan onze huidige regering, maar om het met Berthold Brecht te zeggen: “Wie strijdt kan verliezen, wie niet strijdt is op voorhand verloren.”

 Met collegiale groet,

Met kameraadschappelijke groet,

Met geëngageerde groet,

Stefan

Een antwoord op minister van Quickenborne die zegt dat de vakbonden met vuur spelen en dat een staking handenvol geld gaat kosten

Na de uitspraak van Pieter Timmermans (VBO) dat de vakbonden met vuur spelen, sluit Vincent Van Quickenborne (minister van pensioenen) zich hierbij aan. “Op het idee dat we langer moeten werken, kunnen we echt niet terugkomen” zegt Van Quickenborne in De Standaard van 23/01/2012. Hij rekent voor hoezeer een pensioenhervorming nodig is. “Tegen 2016 zal er 0,8% van het bbp aan vergrijzingskosten bijkomen. Dat is drie miljard euro. Tegen 2030 gaat het over 3,4% of bijna 13 miljard.

Laat je niet te veel schrik aanpraten

 Ik raad Vincent Van Quickenborne het Pensioenspook te lezen van Gilbert De Swert. In het boek kan je lezen dat die 13 miljard euro niet in een keer moeten worden opgebracht. Van nu tot 2030 is het gemiddeld 650 miljoen euro per jaar. Je leest het goed, zo weinig is het!

“Een staking zal ons land handenvol geld kosten, investeerders afschrikken en ons sociaal stelsel schaden” zegt Van Quickenborne in De Morgen van 23/01/2012.

 Maar wat kost ons de fiscale fraude dan wel? Doordat het bankgeheim nog niet volledig is afgeschaft en er nog steeds geen vermogenskadaster is, wordt het de fiscus moeilijk gemaakt om fraude op te sporen. Volgens de Oostenrijkse professor Friedrich Scheider loopt de Belgische staat door de fiscale fraude 20 à 25 miljard euro aan ontvangsten mis.

 En wat kost het jaarlijks ons land dat grote bedrijven geen tot weinig belastingen betalen? Trends Top berekende dat de bedrijven met meer dan 10 miljoen euro winst gemiddeld belast werden in 2010 tegen een tarief van 5,71% op een totale winst van 57,6 miljard euro. Het normale tarief is 33,99%. Om concurrentieel te zijn met het buitenland hoort men al eens in werkgeverskringen dat een tarief van 20% beter zou zijn. Wel, stel dat we dat alleen al voor deze bedrijven zouden doen, dan is de winst voor de overheid 11,5 miljard euro. Was de regering dit bedrag niet aan het zoeken?

 Wat kost het ons land jaarlijks aan inkomsten doordat er geen vermogensbelasting bestaat? Een progressieve vermogensbelasting invoeren met een vrijstelling van 1,5 miljoen euro brengt 8 miljard euro op.

 En waarom wordt Electrabel niet gedwongen meer bij te dragen? Op hun megawinsten wordt enkel een bijdrage gevraagd van 500 miljoen euro. Dit terwijl ze te hoge prijzen aanrekent aan bedrijven en consumenten! Dit terwijl ze op hun totale winst van 5,3 miljard euro, die ze de laatste vijf jaren hebben behaald, nauwelijks 2,32% belastingen betalen! Dit terwijl ze overwinsten hebben gemaakt, omdat ze indertijd als Belgisch overheidsbedrijf de toestemming hebben gekregen om hun kerncentrales versneld af te schrijven. Deze overwinsten, gemaakt door de hoge prijzen die Electrabel aanrekent, volledig afromen is dan ook niet meer dan normaal. De opbrengst voor de overheid: 1,8 miljard!

 Besluit: de kost van een staking is te verwaarlozen tegenover de kost van het verkeerde beleid dat deze regering voert.

 Omdat een rechtvaardige fiscaliteit miljarden kan opbrengen

 Guido Deckers,

Nationaal propagandist voor een rechtvaardige fiscaliteit