Het draait toch steeds om dat rechtvaardigheidsgevoel he.
Neem nu die prachtige zonnige dag eind vorige week. Twintig meter voor mij fietsen er twee jongens lachend de school uit. Ze liggen op hun fiets in een deuk van de gebeurtenissen van de dag. Vlak achter hen agressief getromp van een jonge moeder in een 4×4 die hen niet voorbij kan in die smalle straat. ’t Is te zeggen, eigenlijk is het helemaal geen smalle straat maar omdat er links en rechts steeds bredere bakken geparkeerd staan, en de 4×4 zelf ook breder is dan de standaard auto van pakweg drie jaar geleden, kan ze er dus niet voorbij. Ik wel, want ik ben met de fiets. Nogmaals getromp. Tuuuuuut, tuuuuuuut! Wel, daar word ik dus kwaad van he.
Welk recht heeft dat mens om lawaai te maken in de bebouwde kom?
Welk recht heeft dat mens om onze wegen onveilig te maken met haar agressieve 4×4?
Welk recht heeft dat mens om onze lucht nog meer te verpesten met een veel te groot gedimensioneerde bak voor de onnozele kleine verplaatsingen die ze er maar mee doet, zeker op deze dag waarop een smogalarm voor fijn stof is afgekondigd?
Ja, daar word ik kwaad van. Tegen zulk een attitude komt mijn rechtvaardigheidsgevoel in opstand. “Mijn kinderen moeten veilig en comfortabel naar huis gebracht worden, want het is te gevaarlijk op straat met al die auto’s!” Ge rijdt zelf in een bak die eruit ziet als een stalen bizon, trut! Veilig? Neen, agressief! Doe er dan zelf wat aan! Want ik heb eigenlijk evenveel recht om even egoïstisch redeneren. Thuis wacht namelijk de opkuis. Ons pleegzoontje is heel gevoelig aan zijn longen. Tijdens smogepisodes volstaat zelfs drie keer aerosol per dag niet om zijn longen vrij te houden, en dan doet hij dus rapper een infectie. En bij een infectie maakt hij gauw koorts. En als hij koorts heeft, functioneert zijn spijsvertering niet. Dan geeft hij dus vaak over na zijn maaltijd. Ja, thuis wacht de opkuis. En daar heb jij mee voor gezorgd, trut met je 4×4. Tromp nog maar wat naar vrolijke fietsers in de zone 30 op een smogalarmdag!
Een paar dagen en een doktersbezoek later. We zouden best een afspraak maken bij een pneumoloog om ons pleegzoontje zijn longen toch wat grondiger op te volgen (en eigenlijk die van onze oudste zoon ook). Wachttijd, met doorverwijsbrief van de huisdokter: twee maanden. En dan lees je in het nieuwste boekje van het UZ Gent dat de poli Reisraadpleging in capaciteit is verhoogd, zodat een reiziger die -ik citeer- pakweg met huiduitslag uit Senegal is teruggekeerd, de volgende dag al kan langskomen. Voilà, daar liggen de prioriteiten se. Rijke vakantiegangers die met hun vliegtuigreizen ons klimaat om zeep helpen worden in de watten gelegd, maar de slachtoffers van de luchtverontreiniging die worden op een wachtlijst geparkeerd.
Ja, dan komt ons rechtvaardigheidsgevoel dus in opstand. En dat is over het algemeen steeds terug te brengen naar de ophemeling van het individualisme, het egoïsme, ten koste van het collectieve, de solidariteit, het rekening houden met je medemens…
Gelukkig zijn er nog mensen die wél verder denken dan hun eigen vel. Een eerste ontmoeting met één van onze toekomstige buren stak toch weer een hart onder de riem. Ja, we hebben de knoop doorgehakt om terug naar het centrum van de stad te verhuizen, waar alles op wandelafstand is en de mentaliteit toch opener is dan aan de stadsrand. We gaan daar nog minder vaak een auto nodig hebben dan hier, maar die buur bood ons al na twintig minuten eerste kennismaking zijn auto aan, voor als we er eens één zouden nodig hebben. Hier in de stadrand hebben we dat aanbod nooit gekregen, van geen van de buren.
Ook een ontmoeting met een pas gepensioneerde man in de natuurvoedingswinkel in het centrum, was weer een oppepper. De visie van die man op de gedeelde verantwoordelijkheid in het huwelijk, en de weldaad van het thuisblijven voor de opvoeding van de kinderen, bood een welkom weerwerk tegen alle huidige… -ja zeg maar- propaganda om ook het huwelijk en de opvoeding kinderen als een economisch optimaliseerbare efficiëntie-oefening te beschouwen, waarin je eigen belangen steeds voorop moeten staan. Niet toevallig had deze man, net als zijn vrouw uiteraard, ook een voorliefde voor natuur en cultuur. Duidelijk mensen die we nog vaker gaan zien zodra we verhuisd zijn.
Ook in de boeken vinden we steun en inspiratie tegen de huidige scheefgroei van waarden. Uit de boekenkast een boek van onder de stapel gehaald: het levensverhaal van Rigoberta Menchú Tum. Nounou, respect! Dat ze die dame met de nobelprijs voor de vrede bedacht hebben, lijkt ons maar wat evident, in tegenstelling tot enkele recentere “winnaars” zoals Barack Obama of de EU… Als het gaat over de strijd tegen onrechtvaardigheid nemen wij liever een voorbeeld aan Rigoberta. En neen, de onrechtvaardigheid is de wereld nog niet uit. In Guatemala waren/zijn het doodseskaders met mitrailleurs, hier zijn het -onder meer- (sociaal aanvaarde!) doodseskaders van stalen bizons die hun gif steeds agressiever rondspuiten. Laat ons hoesten.
Belfjes 